Давид Богојевски, осмоодделенец во основното училиште „Александар Здравковски“ во Јегуновце освои трето место на литературниот конкурс „Холокаустот низ призмата на детските очи“ на темата: „Раскажи ми приказна од холокаустот другарче мое“ што го организирал Фондот на холокаустот на Евреите во Македонија, информираа од училиштето.
Ментор на Давид на конкурсот е наставничката по македонски јазик, Ангелина Костовска.
Прво и второ место на литературниот конкурс освоиле ученички од Битола и Скопје. Фондот на холокаустот на Евреите во Македонија доделил и три награди во ликовен конкурс.
Трето наградената творба на Давид е насловена „Раскажи ми за холакаустот,пријателе мој“
Човек неможе да опише чуствата со зборови без да ги доживее. Надвор е многу ладно,а јас излегов без своето палто.Едноставно го заборавив од брзање.Немав време за да се вратам по него.Седнав на клупата,чекав да пристигне автобусот.За моја среќа автобусот веднаш пристигна.Влегов и седнав до еден возрасен човек кој ме гледаше зачудено и со погледот како да сакаше да ме праша каде одам без палто.Како крвта да ми се замрзна,не го чувствував телото,срцето и гласот. Едвај му посакав добро утро. Неговата рака нежно ја стави на моето рамо и ме праша дали сакам да ми раскаже една вистина за едно зимско палто.Ми кажа дека потекнува од еврејско семејство.
Од мене не доби потврден одговор,но сепак почна да зборува: “ Тоа палто било сошиено од рацете на мојата баба во далечната 1933 година, го сошила за мојот татко.Татко ми тогаш бил младо момче.Во тоа време еврите ги изгубиле своите права.Главниот виновник за холокаустот бил тогашниот водич и канцелар на Германија ,Адолф Хитлер.Ги сметал евреите како непријатели на Германија па затоа го започнал нивниот прогон.” Додека го слушав почуствував како телото ми се затоплува.Човекот подетално ми раскажуваше за голготата,за масовното убивање и за тоа како биле протерани и однесени во логор,а биле третирани на најбрутален и трагичен начин.
Во јануари 1945 година воАушвиц бил евакуиран неговиот татко.Заедно со мнозинството затвореници ,биле испратени на така наречениот ,,Марш на смртта,, долг 50 километри на студено време под нулата,а биле облечени во тенка облека.Пред да биде однесен во Аушвиц неговиот татко бил принуден своето палто да му го подари на битолчанец,бидејќи им било забрането да носат топла облека.Полека ја привршуваше оваа болна вистина.Палтото на неговиот татко е сочувано и однесено во меморијалниот центар на холакаустот на Евреите.Тоа палто ги топли сите души, кој биле жртви на холакаустот.За да не се заборават тие жртви и за да не бидат убиени по втор пат.Ме замоли никогаш да не дозволам да бидам нечија жртва,па дури и на студот. Автобусот застана,а тоа беше неговата станица.Човекот ме погледна во очи и ми ја кажа последната реченица:”Светот никогаш не смее да молчи кога страдаат луѓе.”
